Artista multinstrumentista que traballa coa voz no ámbito da música espontánea, a miúdo baixo o nome de Lichtens. Recentemente está a crear pezas con sintetizador modular. A sensibilidade dos sistemas modulares analóxicos fanse eco da natureza orgánica da expresión vocal que, neste caso, pretende manifestarse en estado de transo marcando para o comezo de escóitaa profunda a través do son e os sentimentos. Busca perderse a si mesmo no son mentres se é extremadamente consciente do seu propio eu. Robert traballou con artistas da talla Ben Russell, Ben Rivers, Rose Lazar, Hisham Akira Bharoocha, Tarek Atoui, Ben Vida, Mark Borthwick, Lucky Dragons, Alan Licht, Michael Zerang, Doug Aitken, Patrick Smith, Monica Baptista, Lee Ranaldo, White / Lixeiro, Kevin Martin, Chris Johanson, Tyondai Braxton, David Scott Stone, Genesis P- Orridge and Rose Kallal, entre moitos outros.

Dacabalo entre o mundo visual e o son, Pao Durán leva desde 2013 enfrascado en proxectos tanto de deseño 3D, deseño en movemento, así como deseño sonoro e produción musical. Cunha forte énfase na xeración de sons de forma analóxica, así como na composición dun imaxinario cargado de referencias distópicas e da cultura dixital. Tras formarse en Los Ángeles, Praga e Londres, actualmente ten a súa base en Madrid onde presenta a súa proposta audiovisual; na que se mesturan os sons crus dos sintetizadores modulares cos psicodélicos cores e imaxes dos sinterizadores de vídeo dixital e sistemas de feedback.

Residente na Coruña, Francisco Parga finalizou os seus estudos no Real Conservatorio Superior de Música de Madrid baixo a dirección do guitarrista Regino Sainz da Maza. Desde 1966 realizou un intenso labor didáctico en diversos campos do ensino musical, como a acústica aplicada á música, a música de cámara, audición, guitarra e a formación de profesorado. Ademais da súa actividade docente, desde 1980 céntrase na música electrónica, creando o seu propio estudo, e para a que fixo múltiples adaptacións de obras correspondentes a compositores de todas as épocas: Bach, Haendel, Paganini, Scarlatti, Satie, Debussy, Britten, Isaac Albéniz, Mateo Albéniz, Granadeiros, Mussorgsky, así como de compositores galegos tales como Juan Montes, Pascual Veiga, José Baldomir ou Marcial do Adalid.

Con sede en Berlín, é dj, músico, produtor e “remesturador”. Jan Jelinek comezou como coleccionista de discos de dub, jazz, funk e soul ata que descubriu a música house. Desde 1998 estivo publicando discos baixo varios pseudónimos como Farben, Gramm ou The Exposures, entre outros. Os discos que lanza baixo o seu propio nome son cancións ambientadas en vellas gravacións de jazz. Os traballos de Jelinek ocúpanse da transformación dos sons, traducindo os materiais orixinais da música popular a texturas abstractas e reducidas. O seu álbum “ Loop Finding Jazz Records” publicado en 2001 no selo Scape é considerado unha obra mestra da electrónica contemporánea. Actualmente desenvolve actuacións en directo con sintes modulares que o levan por todo o mundo.

Dr. Think e Mike Rolling, é dicir, Álvaro Pardo e Miguel Rulos, falan sobre a vida nun proxecto chamado Telémaco, no que combinan «a música impetuosa de Beethoven coas bandas sonoras anodinas dos aeroportos, as enérxicas conversacións sobre a paixón coa cadencia relaxada dun saxo».
Eles miran a vida como fusión e confusión e ofrécennos ese mapa sonoro acomodando melodías nadas de instrumentos tradicionais sobre cómodos colchóns de bases electrónicas.
A vida visítanos na música de Telémaco en forma de televisores, teléfonos, mensaxes de voz gravados ou batedoras, todo iso dominado pola improvisación.

Músico mallorquino polifacético, posuidor dun auténtico arsenal de criaturas sónicas. Biyi publicou o seu primeiro traballo a finais dos 90 e trátase da triloxía titulada La máquina del Tempo nun estilo que a grandes liñas poderiamos cualificar de hip- hop instrumental, breaks ou headz music moi en boga nesa época. Actualmente está considerado un dos poucos especialistas na interpretación do theremin en España e realizará nunha actuación con este instrumento e os seus sintetizadores modulares.

O theremin pertence á familia dos instrumentos electrófonos, o son créase mediante circuítos eléctricos e xera e amplifica o son de forma totalmente eléctrica sen a utilización de ningún mecanismo. Forma parte do subgrupo dos instrumentos radio-eléctricos. Precisamente este ano cúmprese un século desde a súa creación polo compositor e físico ruso Léon Theremin.

Nas fendas que se estenden entre a música electrónica e analóxica, a arte visual e a creación artesanal, Yamila baila ao borde do son e as alturas conceptuais. A compositora, violonchelista, cantante e produtora española ten a súa sede entre Bélxica, Países Baixos e España. Nos últimos anos Yamila creou música para producións de danza contemporánea en luares como The Gothenburg Opera, Neteherlands Dans Theatre e Dance Forum Taipei, entre outros. Os seus proxectos presentaronse en festivais como Sonic Acts Festival (Amsterdam), Arts Electronica (Linz), Seoul International Computer Music Festival, STRP Festival (Eindhoven) e Today’s Art Festival (La Haya), por nomear algúns. Con ‘Iras Fajro’ (2018), o seu disco debut, Yamila convoca en 11 temas coa forza dos sons electrónicos fronte a unha voz fráxil que por momentos desprégase en pequenos acios de coral. Os brillantes arpexos e ritmos electrónicos disólvense nas aterciopeladas voces do vilonchelo, que en ocasións entrelázanse coas creacións de dous colaboradores, o produtor e compositor británico Clark (Warp) e o polifacético ex flamenco Niño de Elche (Sony).

A obra de Artur M. Puga é unha oda á sonoridade zazen: a pulcritude dos seus sons, os silencios, conducen ao espectador a unha sorte de vacuidade, na que as persoas disipan a súa ilusión de existir. O real vólvese algo ilusorio, as frecuencias narcotizantes aniquilan toda idea/razoamento, dando lugar a unha vacuidade universal incualificada en si mesma. Un delicado armazón sonoro dominado por sinuosidades puras e texturas algorítmicas que traslada a un tempo en suspensión que non debe confundirse coa inexistencia, os campos sonoros do artista non conducen ao chan rachado do nihilismo, senon a un negativismo radical, no que o baleiro eterno revélase como verdade absoluta. M. Puga propón, polo tanto, unha comunicación interhumana (que non interpersoal), non transmisible a través de construcións lóxicas, ao contrario, únicamente perceptible na medida en que non necesita un ser pensado, máis ben un non pensante e un non pensado.

Scanner é o nome artístico do británico Robin Rimbaud. Desde 1991 estivo intensamente activo na arte sonora, producindo concertos, instalacións e gravacións, os álbumes Mass Observation (1994), Delivery (1997) e An Ascent (2020) aclamados pola crítica como obras innovadoras e inspiradoras da música electrónica contemporánea. Rimbaud comezou a compoñer para producións profesionais en 1982. Desde entón actuou e creou obras en moitos dos espazos máis prestixiosos do mundo, incluidos SFMOMA USA, Hayward Gallery London, Pompidou Centre Paris, Tate Modern London, Kunsthalle Vienna, Bolshoi Theatre Moscú, Hanoi Opera House Vietnam e a Royal Opera House de Londres. Ata hoxe, compuxo 75 producións de danza contemporánea, incluidas obras para o Royal Ballet de Londres e Merce Cunningham. No 2016 instalou o seu traballo de son Water Drops no aeroporto de Rijeka en Croacia, Ghosts en Cliveden National Trust UK, e compuxo o primeiro ballet de realidade virtual do mundo, Nightfall. En 2004, a súa Sound Surface (con Stephen Vitiello) foi o primeiro encargo do Sound Art para a Tate Modern de Londres. Participou na música da exitosa comedia musical Kirikou & Karaba (2007) e Narnia ballet (2015) baseada no popular libro infantil e a reapertura do Stedelijk Museum, Amsterdam en 2012. O traballo comercial incluiu o deseño de son de Philips Wake-Up Ligth (2009), Dream for Sprint Telephones / Leo Burnett nos EEUU. E o son para os sistemas telefónicos Cisco utilizados en oficinas de todo o mundo en 2019. Máis recentemente, estableceu a Fundación de Arte Robin Rimbaud no Reino Unido. A súa obra Salles des Départs está instalada permanentemente nunha morgue en funcionamento en París, mentres que Vex, a casa residencial que desenou unha banda sonora permanente cos arquitectos Chance de Silva, gañou o RIBA London Award 2018 e apareceu no popular programa de televisión Grand Designs. Comprometido a traballar con practicantes de vangarda, colaborou con Bryan ferry, Wayne MacGregor, Mike Kelley, Torres, Michael Nyman, Steve McQueen, Laurie Anderson e Hussein Chalayan, entre moitos outros.

Michel des Airlines é un dos máis recentes e exitosos proxectos do pioneiro electrónico madrileño Miguel A. Ruiz. Ruiz publicou en 1986 o seu primeiro traballo en casete baixo o seu alias Orfeón Gagarin, no seu propio e lendario selo Toracic Tapes, manténdose desde entón moi activo dentro do movemento internacional de selos de casetes e colaborando con músicos de diferentes países, destacando o seu proxecto Codachrom xunto ao músico ruso Eugene Voronovsky. Publicou ducias de traballos en todos os formatos, sobre todo en casete, en selos internacionais moi recoñecidos e baixo outros nomes ademais dos devanditos: Funeral Souvenir, Exhaustor, Zoltan Coxis, Ventral Metaphor, etc. Fascinado polas posibilidades sonoras dos sintetizadores modulares e instrumentos analóxicos e dixitais, o estilo de Ruiz é fantástico e sorprendente, cunha imaxinación que pode catalogarse de abraiante nunha longa e prolífica carreira que chega ata hoxe. A enerxía, a cosmonáutica soviética, Borges, surrealismo, Moscú, patoloxías clínicas, o humor negro ou a vida extra-planetaria: calquera anomalía ten cabida no microcosmos de Miguel a. Ruiz. As súas referencias musicais son moi diversas: a música post-industrial dos oitenta, música cósmica alemana, pioneiros da electro-acústica, ambient, tecno pop xaponés, pop retrofuturista, etc.
Ruiz atópase actualmente moi activo e nun dos seus mellores momentos creativos, actuando máis que nunca e sendo descoberto por unha nova xeración de músicos electrónicos novos que buscan os seus traballos e o admiran. Nos últimos anos ofreceu concertos por todo o mundo, incluindo cidades como Moscú, San Petersburgo, Madrid, Pamplona, San Sebastián, Barcelona, Valencia, Lima, La Paz ou Asunción.
Varias das súas casetes dos oitenta están sendo recentemente reeditadas por primeira vez en vinilo por selos como Verlag System (‘Funeral Souvenir’, ‘Orfeón Gagarin 1986’) ou B.F.E. (‘Climatery’). O seu último álbum en vinilo ‘Voces a 45’ (como Orfeón Gagarin) foi publicado en 2019 polo veterán selo Geometrik (herdeiro do lendario Discos Esplendor Geométrico).
Con Michel des Airlines Ruiz amósanos a súa faceta máis querida: unha nova e persoal visión da música electrónica cósmica, que bebe das fontes (a escola de Berlín dos setenta: Tangerine Dream, Schulze…) pero que actualiza e recicla dentro do seu particular universo. Baixo este alias publicou desde 2016 tres CD-R no seu propio selo Toracic e un recente CD ‘Orbiteur 2.0’ (2020)  en colaboración co selo Verlag System.

Soundcloud
Orbiteur 2.0

Habitual dos clubes pre-pandémicos da escena madrileña underground, onde era habitual velo como dj. A súa faceta como produtor tamén é notable, xa que publicou en selos como Doma, Vacuum Exploration, Sacred Things, Hooded Records ou Solid Tapes e actualmente dirixe o seu propio selo, Districk 91, que está tendo gran éxito debido á calidade das súas producións de electro analóxico con clara inspiración no son de Detroit dos anos 90. O seu son construído con sintes e instrumentos vintage electrónicos están sendo internacionalmente recoñecido e é unha sorte poder velo en directo en Modulartec como primicia nacional este ano.